سلام عزيز دلم.
خوبي؟
اگه همون روزي كه پست رو ديدم برات پيغام تشكر نذاشتم دليلش اين بود كه دلم ميخواست به هم روزي عزيزم دقيقا روز تولدمون تبريك بگم.
روزي كه شايد براي همه فقط يه روز از 365 روز سال باشه. يه روز كه كم كم ياد مهر و شروع مدرسه رو زنده ميكنه ولي براي ما دوتا اين روز مهم حتي شايد مهمتر از روز اول سال.
روزي كه هر سال دلمون ميخواد بهترين باشه.
دلمون ميخواد شادي هاي اون روزمون رو كش بديم تا سال بعد.
حالا ديگه وارد روز تولدمون شديم.
آلان ساعت 2:15 دقيقه بامداد بيست هفتمين روز شهريور سال 90. روزي كه ديگه تكرار نخواهد شد ولي اميدوارم خاطرش تا ابد برامون به طعم كيكمون بمونه.
نميدونم چرا هر سال اين موقع كه ميشه يه حس دوگانه رو تجربه ميكنم شنيدم همه همينجورين ولي آلان اين حس دوگانه انقدر از داشتن دوستاي مثه تو دلنشين و پر از عشق شده كه جنبه ي منفيش مجالي براي بروز نداره.
اگه برات آرزو كنم كه به تك تك آرزوهات برسي بازم كم.
ولي هرچي فكر ميكنم چيزي بهتر از اين پيدا نميكنم.
مواظب آرزوهات باش كه مبادا گم بشن كه اگه بشن ميترسم ديگه فرزانه ي مهربون قصه ها رو نشه شناخت.
دوست داريم ولي اندازه ي براش نميتونم تعريف كنم.
از همه ي عزيزاني كه به عكس كودكي هام ابراز لطف داشتن هم تشكر ميكنم.اميدوارم ذره ي از اون پاكي رو بتونم به يادگار توي خودم حفظ كنم.
ميبوسمت